En net zoals de vorige keer was het mijn lichaam dat om aandacht schreeuwde. Een oprecht dankuwel.
Zo ben ik ondertussen weer twee maanden goed voor mezelf aan het zorgen. De dagelijkse green smoothies zijn terug. Haleluja!
Heb de gluten ook weer uit mijn dieet gegooid en zo langzaam maar zeker kom ik weer boven water. Ik merk meteen wat dit voor mijn gestel doet.
Meer energie.
Ik word vroeger en uitgeruster wakker.
En mijn honger naar inspiratie is niet te stuiten. Zo heb ik net als zovelen afgelopen tijd een lichtelijke verslaving ontwikkeld voor Netflix. Ik zal je de details besparen maar ik heb aardig wat series bekeken. Als een serie dan afgelopen is, dan val ik in een groot donker gat. Ik mis de karakters en kan niet wachten tot een nieuw seizoen beschikbaar is.
Dus ik op zoek naar documentaires.... en welteverstaan, food documentaires.... oh boy en wat ik heb gevonden.
De eerste: Chef's table. Zes chefkoks uit de lijst van 50 beste restaurants van de wereld, worden gevolgd in hun dagelijkse leven. Ze kunnen koken, uiteraard en hoe, maar wat vooral zo intrigerend is, is hun drijfveer, het waarom-ze-doen-wat-ze-doen. Hun overtuiging, hun passie, hun wil, hun emoties....Mijn favoriet, Francis Mallmann.
 |
| Francis Mallmann |
Een Zuid-Amerikaanse chefkok die wel van een vuurtje stoken houdt. Ik zou bijna accuut mijn niet-vlees-eten aan de kant schuiven. Zo puur, zo terug naar de essentie. Jammer dat ik slechts een ienieminie tuintje heb, anders zou ik meteen een diepe kuil graven en gaan stoken. En denk niet dat mijn buren het op prijs zouden stellen.... De hele romantiek er ook om heen, prachtig.
Dan de Ted Talk van Jamie Oliver in de serie: Iets om op te kauwen van Ted Talks, over het belang dat onze kinderen weer leren over voedsel. Shocking echt maar zo belangrijk.
En na het kijken van zo'n serie zit ik zowat te stuiteren om in actie te komen. So here we go....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten